οπος,ιδίως με το φαγητό και όχι μόνο...στο πρώτο ταξίδι που θυμάμαι επισκεφθήκαμε μια ξαδέρφη της μητέρας μου στη Θεσσαλονίκη...με το που μπήκα σπίτι τους ζήτησα να πάω στην τουαλέτα,με συνόδευσαν...η τουαλέτα όμως δεν με ενέπνευσε,ανέκαθεν είχα μια έμφυτη εστέτ άποψη,γύρισα λοιπόν στο σαλόνι κ εκστόμισα ενώπιον όλων το αρκούντως επαναστατικό : 'Εγώ σ'αυτήν την τουαλέτα δεν κατουράω' και σα να μην έφτανε αυτό αρνήθηκα να δειπνήσω,αρκέστηκα σε μια πορτοκαλάδα 'με μπουρμπουλήθρες'. Δε θυμάμαι επακριβώς τις άμεσες αντιδράσεις τους εκτός από εκείνη του πατέρα μου που με διαφορά φάσης με περιέλαβε το ίδιο βράδυ κ μου έχωσε 2-3 γρήγορες κάτω απ τις κουβέρτες για παραδειγματισμό...αλλάζει όμως χούγια ο λύκος; Κατά τον πατέρα μου αλλάζει ή μάλλον άλλαζε κ αυτό ήταν κ το πρόβλημα γιατί από την παρεπόμενη που γυρίσαμε σπίτι αποφάσισε ότι οι μέθοδοι της μητέρας μου είχαν αποτύχει κ έτσι ανέλαβε 'να με κάνει άνθρωπο',αρχής γενομένης από το φαγητό. Κάπου εκεί αρχίζει κ η Οδύσσεια με τις τηγανιτές πατάτες,η λογική του πατέρα μου ήταν απλή,σ'όλα τα παιδάκια αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες άρα ''δε μπορεί κ στο δικό μας το στραβόξυλο θα αρέσουν αρκεί να γίνουν με βάση τα γούστα του''. Κ αν γινόταν μια καλή αρχή με τις πατάτες τα υπόλοιπα θα ακολουθούσαν περίπου νομοτελειακά πίστευε... Κάθε βράδυ λοιπόν που γύριζε σπίτι η ίδια σκηνή...ο μικρός L G καθισμένος ανόρεχτα στο πτυσσόμενο ρουστίκ τραπεζάκι της κουζίνας από σουηδικό (από τα must των 80's) μπρος σ'ενα πιάτο τηγανιτές πατάτες,αμίλητος,ακίνητος να κοιτά αδιάφορα το πιάτο παίζοντας καθυστερήσεις.- 'Τί τις κοιτάς παιδί μου ; τρώγε !'
- 'Θα φάω' κ έβαζα μια πατάτα στο στόμα μου.
- 'Καλές ;'
- 'Μαλακές',ο πατέρας μου έτρωγε τις πατάτες μου κ μου ξανατηγάνιζε άλλες,πού την έβρισκε τόση διάθεση;
- 'Αυτές καλές δεν είναι ; τώρα δεν είναι μαλακές ε ;'
- 'Ναι,αλλά είναι κόκκινες'
- 'Ε ωραίες δεν είναι οι κόκκινες ;'
- 'Μπαμπά οι κόκκινες είναι πικρές...Οι χρυσές είναι καλές'
- 'Βρε παιδί μου φάε λίγες δε με λυπάσαι;'
- 'Σε λυπάμαι,αλλά δεν μπορώ'
Υπέροχα περνάγαμε με παρόμοιους διαλόγους κάθε βράδυ αναζητώντας την τεχνική της τέλειας χρυσής πατάτας,το σενάριο το γνώριζα ήταν πάντα πάνω κάτω το ίδιο,εγώ έκανα υπομονή μασουλώντας καμιά πατάτα που κ που,τις υπόλοιπες τις ανακάτευα μες στο πιάτο,έριχνα κ καμιά ματιά στη μάνα μου μήπως με σώσει απ'το μαρτύριο κ έπαιζα κατενατσιο ώσπου ο άνθρωπος να απελπιστεί κ ν'αρχίσει το γνωστό κύρηγμα για τα παιδιά της Αιθιοπίας...μετά συνήθως πέρναγε στη φοβερή ιστορία ενός κακομαθημένου παιδιού (σπόντα για μένα) που οι γονείς του του σέρβιραν το ίδιο πιάτο κάθε μέρα μέχρι που αναγκαζόταν να το φάει χαλασμένο ε κ στον επίλογο άκουγα οτι θα με 'στρώσουν' στο στρατό. Κάπου εκεί έβγαινε εκνευρισμένος απ'την κουζίνα,η μητέρα μου πέταγε τις πατάτες κ εγώ την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια.
Γιατί σας τα λέω ολ'αυτά ; Πρόσφατα κατετάγην (με αρκετή καθυστέρηση να ομολογήσω) στις τάξεις του Πολεμικού Ναυτικού,δε θα μακρυγορήσω,απλά να πω οτί όταν σερβιρίστηκα κ έκατσα στο τραπέζι να φάω για πρώτη φορά έμεινα εκεί να κοιτάω αποσβολωμένος το δίσκο μου,η ίδια αίσθηση,σα να καθόμουν μπροστα στις τηγανιτές πατάτες της παιδικής μου ηλικίας χωρίς καμιά διάθεση να φάω...δοκίμασα...ακόμα χειρότερα...ευτυχώς που υπάρχουν πάντα μήλα...έφαγα 5-6 την πρώτη μέρα...ούτε ο Τομ Σογιερ έτσι και τρώγοντας τα μήλα μου σκεφτόμουν αλλοπαρμένος τι θα ετοίμαζα για τα ναυτάκια αν ήμουν στη θέση του μάγειρα.
Μαύρη Παέγια
Υλικά
1 κιλό γαρίδες
1 μεγάλο καλαμάρι
1 σουπιά
2 κουταλιές της σούπας μελάνι σουπιάς
αλάτι
φρεσκοτριμένο πιπέρι
ελαιόλαδο
2 1/2 φλυτζάνια ρύζι Καρολίνα (το προτιμώ απ'το αρμπόριο)
Λευκό κρασί (όχι ρετσίνα βέβαια)
1 σκελίδα σκόρδο
1 μέτριο κρεμμύδι
Εκτέλεση
Καθαρίζουμε τις γαρίδες και βράζουμε τα κελύφη τους σε νερό για να πάρουμε τη γεύση τους σε έναν ελαφρύ ζωμό. Λάδι στην κατσαρόλα μας,το αρωματίζουμε με λίγο σκόρδο που στη συνέχεια αποσύρουμε και σωτάρουμε κρεμμύδι και στη συνέχεια τις γαρίδες,το καλαμάρι και τη σουπιά που έχουμε κόψει julienne,σβήνουμε με λίγο λευκό κρασί κ περιμένουμε να το πιεί πριν κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Προσθέτουμε το νερό μας (από τα κελύφη) κ το αφήνουμε σε χαμηλή φωτιά μεχρι τα θαλασσινά μας να μαλακώσουν,στη συνέχεια ρίχνουμε το μελάνι και το ρύζι κ μαγειρεύουμε σε χαμηλή φωτιά προσθέτοντας ζωμό που κ που μέχρι το ρύζι μας να φθάσει στο επιθυμητό σημείο βρασμού.. Διορθώνουμε σε αλάτι αν χρειάζεται. Φυσικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και άλλα θαλασσινά της αρεσκείας σας.
Καλή όρεξη
Paella nera
Ingredienti
1 kgr di gamberetti
1 calamaro grande
1 seppia
2 cucchiai di nero di seppia
sale
pepe macinato fresco
olio d'oliva
2 1/2 tazze di riso arborio
Vino bianco
1 spicchio d'aglio
1 cipolla media
Esecuzione
Sgusciate i gamberetti,tenendo i gusci per preparare un brodo. Preparate il soffritto con la cipolla,l'aglio (che poi si rimuove) sale e peppe macinato fresco,aggiungete i gamberetti, la seppia ed il calamaro tagliati julienne (listarelle) e in seguito spegnete col vino lasciando evaporare completamente. Versare il brodo e lasciar cuocere a fuoco basso finche' il calamaro e la seppia non si ammorbidiscono. Continuate col nero di seppia ed il riso aggiungendo del brodo di tanto in tanto finche' il riso non sia cotto.
Buon appettito
